Trauma. Een woord met over het algemeen een flinke lading. We zijn geneigd om te denken aan grote dingen zoals nu actueel is de aardbeving in Marokko, de vluchtelingen uit Libië, het ongeluk met de F35 in Italië en nog dichter bij huis, de vuilnisman die vorige week omgekomen is tijdens zijn werk. Allemaal situaties waarin het risico op trauma groot is.
Trauma zit ook in kleine(re) onderwerpen. Deze worden lang niet altijd erkent. Helaas leert de ervaring dat hier door buitenstanders makkelijk een mening over gevormd en geuit wordt dat iemand zich bijvoorbeeld niet aan moet stellen. Dit draagt niet positief bij in het proces als het je overkomt wanneer je door een kleine(re) heftige situatie getraumatiseerd raakt.
Een mooi voorbeeld kwam ik de eerste week september tegen toen ik geopereerd moest worden. Ik raakte in gesprek met de operatie assistente en zo kwamen we ook op trauma.
Vroeger (tot zo'n 20-25 jaar geleden) werd er gedacht dat kinderen tot een bepaalde leeftijd geen pijn ervaarden en niks onthielden van wat er was gebeurt. Als je als kind voor een operatie naar het ziekenhuis moest, werd je al snel gescheiden van je ouders op de afdeling, lag je onder een felle lamp met allemaal vreemde mensen met mondkapjes op die je niet goed kon verstaan, werd je onder narcose gebracht (als je bang was en daardoor tegenstribbelde kwam er iemand die je vast hield of werd je zelfs vast gemaakt op de operatietafel en kreeg je in deze angst en paniek de medicijnen toegediend om in slaap gebracht te worden), de operatie werd uitgevoerd, je ging naar de uitslaapkamer met allemaal piepjes en gekke geluiden die je niet thuis kon brengen en als je goed genoeg was ging je terug naar de afdeling waar je als je geluk had je ouders met het bezoekuur mochten komen. In het hele proces werd er misschien kort iets uitgelegd, maar niet veel, want als kind 'zal je het toch wel niet begrijpen'. Jaren later kan je nog steeds bewust of onbewust hinder hebben van deze ervaring. Bijvoorbeeld doordat je snel angstig bent voor bepaalde dingen, bepaalde pijnen ervaart die niet verklaarbaar zijn of depressieve gevoelens kent.
In het gesprek met de operatie assistente kwam naar voren dat de hulpverleners zich tegenwoordig erg bewust zijn van de mogelijke trauma's die op de loer kunnen liggen voor iemand. De begeleiding naar een operatie toe is dan ook vele malen beter en er is veel aandacht voor zowel kind als volwassene om de juiste begeleiding te geven en daarmee het risico op trauma te verkleinen. Met dit mooie gegeven belande ik in mijn slaap door de narcose...
www.depioen.com / info@depioen.com
Comments