Mijn reis

In februari 1985 ben ik als oudste dochter geboren in het gezin met mijn vader, moeder en later nog een zusje. Mijn zusje was van een tweeling, maar het andere kindje is voortijdig afgevloeid. 

​

In mijn jeugd was ik een rustig aanwezig meisje. Door mijn hoog gevoeligheid (waar we toen nog geen weet van hadden) paste ik me als kind makkelijk aan op de situaties en sfeertjes die er waren. Ik had al snel door wat ik beter wel of niet kon doen om zo min mogelijk op te vallen. 

 

Ik had zo mijn redenen om zo min mogelijk op te vallen. Zoals bijvoorbeeld de nodige pesterijen op de basisschool, maar ook een narcistisch persoon die invloed had op mijn (jonge) leven en de nodige sporen heeft nagelaten.

 

Op de middelbare school werd er ooit bij de faalangsttraining die ik volgde tegen mij gezegd dat ik toen al een fijne rustige uitstraling had en het zomaar eens zou kunnen dat mensen hun verhaal met mij willen gaan delen in de toekomst. Daar kon ik me toen nog niks bij voorstellen.

 

In de periode op de middelbare school begon ik open te bloeien. Deze bloei zette door in mijn studententijd waarin ik de opleiding verpleegkunde heb gevolgd. Tijdens mijn stages en later ook in mijn werk als verpleegkundige kwam ik regelmatig uit bij situaties waarbij mensen kwetsbare informatie over zichzelf deelden met mij zonder dat ik hiernaar vroeg. Dat vond ik fascinerend en wekte mijn nieuwsgierigheid. Wat maakt dat mensen dit met mij willen delen. Ik vond het ook heel fijn dat ik er voor hen kon zijn en een klein steentje bij kon dragen. Het leven heeft mij geleerd door oprecht te luisteren en aandacht te geven aan wat er is, dat dit hele mooie dingen te weeg kan brengen voor de ander en voor mezelf. Daar is in mijn tienerjaren dan ook het enthousiasme geboren om er op die manier te willen zijn voor een ander. 

 

Na mijn afstuderen als verpleegkundige ben ik aan het werk gegaan in verschillende zorginstellingen. Op mijn 25e heb ik zelf een ongeluk gehad waardoor ik een jaar niet heb kunnen lopen. Domme pech dacht ik in eerste instantie. Later in mijn carrière ben ik om allerlei redenen meermaals in een burn-out terecht gekomen.

​

Op 33 jarige leeftijd verloor ik mijn vader na een ziekbed van bijna een jaar. Een heftig jaar waarin ik veel heb moeten leren over verlies op allerlei gebied en na het overlijden natuurlijk ook de rouw. Doordat ik verpleegkundige ben, was mijn overleving in deze heftige periode de knop om te zetten naar verpleegkundige waardoor ik niet als dochter het ziekte proces en later het overlijden heb kunnen ervaren. Direct na zijn overlijden ben ik weer gaan werken om niet bij mijn gevoel te hoeven zijn, en ja hoor daar was de volgende burn-out. 

​

Keer op keer waren alle (in totaal 4) burn-outs voor mij hele bijzondere momenten waarin ik (achteraf) veel heb mogen leren. Hoe kwam het toch dat ik iedere keer op de één of andere manier zo uit de bocht vloog? Hierin heb ik de nodige begeleiding van verschillende beroepsbeoefenaren gehad om daar achter te komen. Maar tot de kern kwam ik in eerste instantie niet.

 

Op een bepaald moment kwam ik uit bij een systeemtherapeut die in het eerste gesprek al gelijk door had hoe ik in elkaar stak en wat ik allemaal aan het meetorsen was. Ikzelf had daar nog weinig bewustzijn in, maar het feit dat er dwars door mij heen gekeken kon worden vond ik op een bepaalde manier wel prettig. Nu kon ik echt tot de kern komen. Doordat zij ook achtergrond had in trauma heb ik op vele vlakken veel mogen leren, aankijken, leren accepteren en een plek mogen geven. Wat een prachtige reis was het om met haar af te leggen! Ook dit fascineerde mij enorm dat je op deze manier met mensen kan werken en je op deze mooie wijze samen met iemand een stukje van hun weg mag meelopen. 

​

Intussen was ik al een aantal jaren doorgegroeid naar een manager in de zorg. Dit zorgde ervoor dat ik de nodige begeleiding mocht geven aan mensen met een burn-out, faalangst en andere zaken waar zij tegenaan liepen. Al deze begeleidingsgesprekken heb ik als één van de leukste onderdelen in mijn werk ervaren. 

 

In de periode dat corona uitbrak heb ik de keuze gemaakt eerst weer terug als verpleegkundige aan bed te gaan werken en later als manager van een verpleegafdeling. In deze periode liep ik weer vast in het feit dat er zoveel over grenzen van mensen heen gegaan wordt en de nodige mensen dit ook laten gebeuren onder druk. Hier wilde ik niet meer verantwoordelijk voor zijn. Dat bracht me ook tot bezinning in wat ik dan wel wilde en waar ik dan wel voldoening uit haal. Dit heeft me doen besluiten mijn hart te volgen en me te laten omscholen tot traumatherapeut, systeemtherapeut en kindercoach en daarmee mijn steentje bij te kunnen dragen om samen met een ander die vast loopt op zoek te gaan naar wat hij/zij nodig om niet meer in dezelfde situaties vast te lopen.  

​

​