Tja daar zat ik dan. Ik kon niet meer stoppen met huilen en al hoe graag ik ook maar iets wilde doen, het ging niet meer. Ik voelde me zo schuldig! Ik had enorm hard gewerkt om alle ballen in de lucht te houden en het was me tot het moment dat ik afbrak ook gelukt.
Het was erg veel geweest. Ik heb signalen afgegeven in het team en bij mijn baas dat het erg veel was en het wel fijn was als iemand anders iets over kon nemen. Niemand nam wat over of gaf aan dat ik iets los kon laten, dus liet ik het niet los als er niemand kwam, want dat moest toch ook gebeuren?! Wie zou het dan doen, of wat zou er van terecht komen als ik het niet deed?!
Van 8 uur werken per dag ging ik in steeds hele kleine stapjes van een kwartier of half uur en soms eens een uurtje uit eindelijke naar gemiddeld 12-14 uur werken per dag voor 5 dagen in de week. Ja 5 dagen was dan officieel. Want vaak ging ik in het weekend nog door omdat ik het anders niet af kreeg. En niet te vergeten moest thuis het huishouden natuurlijk ook gewoon doorgaan.
Mijn toenmalige vriend zei steeds vaker tegen mij dat ik steeds minder aandacht voor hem had en dat mijn humeur er niet beter op werd. Het eten werd steeds simpeler en ongezonder. Ik ging steeds minder mee naar leuke dingen en mijn familie en vriendinnen zag ik steeds minder. Ik nam dus geen tijd om mezelf op te laden.
Mijn lijf begon ook steeds meer te protesteren. Het begon met een stijve nek en schouders wat doorzakte naar mijn rug. Dat is werkhouding dacht ik eerst. Een tijdje later kreeg ik regelmatig hoofdpijn wat ik helemaal niet kende. Ook deze rode vlag negeerde ik, want ja ik moest mijn werk afmaken. Als ik dat project had afgerond werd het rustiger, dus nog even volhouden! Daarna zou ik echt meer rust pakken. Natuurlijk stopte ik niet, want het volgende had zich alweer aangediend. Uiteindelijk gaf mijn hoofd mij het volgende signaal door dagelijks met flinke hoofdpijn rond te lopen. Na nog een tijdje doorgaan, en rode vlaggen negeren, voelde het alsof er watten in mijn hoofd kwamen. Dingen werden minder zichtbaar en het duurde steeds iets langer voordat ik iets bedacht kreeg.
Ik kon steeds minder goed op de woorden komen die ik nodig had in mijn gesprekken en de teksten die ik moest schrijven. Boodschappen doen zonder briefje lukte niet meer en ook de verjaardagen van mijn dierbaren vergat ik. Dat voelde niet fijn, maar mijn werk niet af krijgen en daar gezichtsverlies lijden was nog veel erger! Dus toch maar doorgaan.
BAM! Daar kwam de muur die ik niet had zien aankomen. In 1 klap stond ik stil. De tranen liepen over mijn wangen en stopten niet meer. Mijn lijf voelde als een blok beton met lood wat zich niet meer kon verplaatsen. Mijn hoofd was ontploft, leeg en vol tegelijk. Ik wist helemaal niks meer. Ik voelde me zo enorm schuldig dat ik mijn werk niet kon uitvoeren en daarmee iedereen in de steek liet voor mijn gevoel! Wat moesten ze wel niet van mij denken! Ik schaamde me kapot!
Gek genoeg kan ik nu zeggen dat ik dankbaar ben voor wat me is overkomen met de burn-out. Inmiddels heb ik veel bij mogen leren en kan ik iemand bijstaan die in een burn-out terecht komt. Samen kunnen we in jouw tempo, met wat jij nodig hebt ontdekken om zo te herstellen van de burn-out waar je in zit en gaan we kijken wat je nodig hebt om het risico op een herhaling van een burn-out zo klein mogelijk te maken.
Comments