Deze week is het de week van de werkstress en verscheen er in het nieuws opnieuw een bericht dat de burn-out onder werkenden fors toeneemt. Als ex-leidinggevende en ervaringsdeskundige verbaasd me dit niks. De tendens van steeds meer werk met minder mensen voor minder geld maar wel zo veel mogelijk verdienen voor het bedrijf is er nog steeds. In veel gevallen moet er meer werk door minder mensen worden uitgevoerd wat ook een druk geeft voor zowel werkgevers als werknemers.
De vraag van geschikte, beschikbare werknemers blijft hoog en het is steeds lastiger om de openstaande vacatures ingevuld te krijgen. Maar het werk moet wel gedaan worden.
Daarnaast zien we een toename van sociale druk door alle social media kanalen die bijgehouden 'moeten' worden. We hebben weinig/geen geduld meer doordat we gewend geraakt zijn aan een hele snelle consumptie maatschappij. Oh ja, en niet te vergeten... Je mening te pas en te onpas ventileren waar jij maar wilt zonder rekening te houden met de gevoelens van iemand en de bijbehorende achtergrond vergeten we voor het gemak maar even.
En niet te vergeten... Er zijn ook veel werkenden die een (bovengemiddelde) zorg hebben voor kinderen, ouders, broers/zussen of andere naasten.
(On)Bewust zijn we daardoor steeds meer bezig met ons tempo en de hoeveelheid van dingen die we moeten doen aan te passen aan alle vragen en verwachtingen die er zijn vanuit alle ballen die we hoog moeten houden. Voor veel mensen al een behoorlijke ballast, maar nog wel te dragen. Maar wat nou als je geneigd bent jezelf en je eigen verlangens en behoeften ondergeschikt te maken of zelfs te vergeten? Of je misschien zelfs gewend bent om naar de vraag en verwachtingen van een ander te functioneren?
Dit gaat heel lang goed zolang de randvoorwaarden van die mate zijn dat je het ook vol kan blijven houden. Maar als er een klein dingetje wijzigt in bijvoorbeeld de randvoorwaarden, de belasting, het tempo, de hoeveelheid enz. kan het zomaar zijn dat dat net de laatste druppel was die ervoor zorgt dat het doorgaan met doorgaan (als kip zonder kop) abrupt tot een einde komt tegen een harde muur.
Het moment dat je dat overkomt is een pittig moment. Er zullen allerlei emoties voorbij komen en misschien dat je fysiek niet meer vooruit kan komen en werkt je psyche niet mee wat best frustrerend kan zijn.
Vanuit mijn eigen ervaringen weet ik nog dat ik deze gevoelens zo snel mogelijk weer aan de kant wilde gooien en onderdrukken om weer 'normaal' te kunnen functioneren. De eerste keer ging me dat heel goed af en was ik bovengemiddeld snel terug op de werkvloer. Mijn werkgever was blij en ik trots op het behaalde resultaat.
Wat ik toen nog niet wist is dat mijn lijf niet zo met zich liet sollen. Een paar jaar later knalde ik de volgende burn-out in. Reden?! Ik had mezelf niet serieus genomen en had niks geleerd van de vorige keer. Ik was alleen maar bezig geweest met symptoombestrijding en had allerlei oefening gekregen die mijn hoofd wel een soort van begreep wat men graag van mij wilde zien. Doordat ik dat ook netjes uitvoerde, maar mijn lijft dat niet voelde als passend voor mij in dat moment kon ik niet aannemen wat mij getracht werd te leren en maakte dat het ook niet beklijfde. De valkuilen waren nog precies dezelfde en ik stapte daar na niet al te lange tijd, in eerste instantie ongemerkt, ook weer vol in.
Na de 2e klap kon ik wel terugkijken en zien, met wat ik in de eerste burn-out had geleerd, wat ik gemist had aan signalen om een 2e burn-out te voorkomen. Maar dit weer toe gaan passen voelde niet als iets wat van mij was. Het was meer een 'kunstje' wat ik uit kon voeren.
Dat deed me besluiten om echt bij mezelf na te gaan wat ik nodig had en op zoek te gaan naar iemand om samen het avontuur en onderzoek naar mezelf mee te starten. Zo kwam ik er achter dat de burn-out niet alleen kwam door hard werken en overal maar 'ja' tegen te zeggen. Ik kwam er achter dat er in de basis ook zaken onbewust aanwezig waren die ervoor zorgden dat ik geen 'nee' kon zeggen en mijn grenzen aan kon geven. Voor mij was geen gezichtsverlies lijden bijvoorbeeld een drijfveer en mezelf bewijzen dat ik een goede medewerker was en hard kan werken onderdelen van geen 'nee' kunnen zeggen. Nog dieper kijkend naar waar dit vandaan kwam, bleek dat het bij mij ook ging om erkenning krijgen voor wat ik goed gedaan had. Als ik dat dan nog verder door vertaalde kwam ik uit ben de erkenning die ik als kind meer had willen krijgen vanuit mijn ouders.
Zo leerde ik dat achter patronen die ik in het dagelijks leven heb ook andere redenen kunnen zitten die terug kunnen leiden naar iets waar ik me niet bewust van ben/was.
Mocht je je hierin herkennen laat gerust een berichtje achter, of wanneer je vragen hebt, stel ze gerust. Op mijn website kan je onder 'ervaring met...' nog meer lezen over burn-out. https://www.depioen.com/ervaring-met
Comments