Bij alleen het schrijven van de titel begint het al. In hoeverre neem ik zelf mijn plek in? Gedachten als onder andere; zitten mensen hier wel op te wachten, en wat is de toegevoegde waarde van mijn geschreven stuk, en ook doe ik er verstandig aan mijn persoonlijke (kwetsbare) deel te laten zien aan de buitenwereld omdat het zo kwetsbaar is, buitelen over elkaar heen. Dit stuk heb ik inmiddels al een aantal keer opnieuw geschreven omdat ik niet tevreden ben.
Door de vele sessies, trainingen en opleidingen weet ik inmiddels wat mijn status is over plek krijgen en innemen in mijn gezin van herkomst. Ik weet inmiddels dat ik daar lang niet altijd op mijn eigen plek sta en ben mij inmiddels meer bewust van wat dat voor mij en mijn leven betekent.
Met het schrijven van dit stuk en mezelf daarmee bestaansrecht toe kennen en een plek geven, of zelfs opeisen, voelt voor mij als uit mijn comfortzone stappen. Tegelijk maak ik hiermee weer een mooie stap voorwaarts naar mijn eigen plek innemen.
Wanneer je geboren wordt heb je een vaststaande plek in het systeem van herkomst, waarin jij het meest in je kracht staat. Door allerlei redenen kan het zijn dat je niet op je eigen plek staat en daarmee niet in je kracht. Vaak zijn we ons niet bewust van waar we staan en welke gevolgen dit voor ons heeft.
Het begint al met je geboorte en het aannemen van het leven. Kan ik dit leven wel aannemen en echt leven? Of voel ik mij onbewust schuldig dat ik wel mag leven en iemand anders niet? En als je geboren bent, is dat dan in een veilige, warme omgeving waar er plek is voor jou?
Doordat de omstandigheden waren zoals ze waren heb ik er als heel jong mens onbewust al voor gekozen om op 'alleen' te gaan. Ik kon de plek die voor mij bedoelt was niet innemen en werd heel onbewust op een andere plek neergezet ('in dienst genomen'). Dit heeft niemand expres of bewust gedaan. Toch heeft dat voor mij gevolgen gehad en heeft dat nog steeds gevolgen wanneer het mij niet lukt op mijn eigen plek te staan.
In mijn geval ben ik op de plek tussen mijn ouders gezet, en in situaties zelfs op de plek van mijn opa's en oma's. Op deze plekken sta ik niet in mijn kracht en worden er dingen van mij gevraagd die ik als (klein)kind niet waar kan maken en niet voor mij bedoelt zijn. Door de loyaliteit die je als kind hebt naar je ouders en de verdere generaties ervoor doe je onbewust toch wat er van je gevraagd wordt.
Mijn allereerste vraag bij een systemisch therapeut was; "ik ben niet belangrijk en ik doe er niet toe en dat wil ik graag veranderen". Ik was net een kameleon en paste me aan alles aan. Ik had geen flauw idee van wie ik zelf was en wat voor mij belangrijk was in het leven.
Op het moment dat ik ging starten aan mijn avontuur deed ik altijd braaf wat me werd opgedragen en deed geen vlieg kwaad. Ik zorgde voor iedereen gevraagd of ongevraagd en was altijd met anderen bezig en vergat mezelf daarin totaal. Want ja; ik was toch niet belangrijk?! Als er op het werk iets gedaan moest worden en niemand stak zijn hand op, dan deed ik het er wel weer. Ik was hyper alert of alles goed ging en als het ook maar niet goed dreigde te gaan, was ik al bezig met het opvangen en doen wat nodig was. In mijn hele leven tot dan toe had ik veel last van rug en nekklachten en lag ik veel te piekeren voordat ik in slaap viel en sliep vervolgens onrustig. Met alles wat ik deed was ik heel kritisch op mezelf. Dat heeft me gebracht dat ik in sommige dingen heel goed ben en brede kennis en kunde heb. Tegelijk bracht het mij ook dat iedere keer net niet de grip had die ik zo graag wilde en alles net niet goed kon doen.
Gaandeweg mijn proces heb ik veel weerstand gehad tegen mijn ouders. Ik heb hen afgewezen in wat zij wel en/of niet hebben gedaan in mijn leven. Maar met dat ik één van hen of zelfs beiden afwijs, wijs ik ook een deel van mezelf af. Ik ben namelijk voor 50% een deel van mijn moeder en ook voor 50% een deel van mijn vader. Dus of ik het nou leuk vond of niet, maar dit is een gegeven. Daar vond ik en vind ik soms nog van alles van en had daar ook oordelen en overtuigingen bij. Wat ik daarbij niet in de gaten had, was dat ik daardoor mezelf ook enorm te kort deed en in dezelfde valkuilen bleef stappen met alle gevolgen van dien.
Inmiddels heb ik geleerd wat ik nodig heb om mijn plek in te nemen en ook daar te blijven. Dat lukt natuurlijk lang niet altijd omdat het leven je blijft uitdagen. Wel herken ik het steeds beter wanneer ik niet op mijn eigen plek ben en weet ik inmiddels wat ik nodig heb om daar naar terug te gaan of aan te kunnen nemen dat het niet lukt. Het brengt me veel meer rust in mijn leven. Het heeft me gegeven dat ik steeds meer weet wie ik ben, wat ik wil met en in het leven. Inmiddels kan ik echt voelen dat ik ook belangrijk ben en echt iets toe te voegen heb.
Mocht je jezelf hierin herkennen, voel je dan vrij om een berichtje achter te laten. Of als je vragen hebt, neem dan contact met me op.
Comments